Ark van Noah in Napels

Welke reis Noah ooit in zijn houten ark heeft afgelegd, is me niet bekend. Wel meen ik me te herinneren ooit een documentaire te hebben gezien waarin wrakhout op de top van een berg in Turkije aan de ark van Noah wordt toegeschreven. Hoe het ook zij, mijn Ark van Noah heeft ook flink van kilometers afgelegd, weliswaar in een vliegtuig, maar dat mag de pret niet drukken.

Bianca, mijn entrepreneurial vriendin uit Napels, raakte twee jaar geleden betoverd door een 30 centimeter hoge Ark van Noah van de Amerikaanse kunstenaar Jim Shore. Ze had de Ark in de reli winkel De Abdij in Amsterdam gezien en raakte niet meer uitgepraat over het fijne houtsnijwerk van de aan boord getogen eenden, koeien, varkens en - last but not least-de vrouw van Noah.

Afgelopen december vroeg Bianca of ik de Ark van Noah voor haar wilde kopen. De dierenboot werd voor me besteld en luttele weken later toog ik met een grote doos van de Nieuwezijds Voorburgwal naar de Bijlmer vastbesloten om de Ark bij het eerstvolgende bezoek aan Napels bij Bianca af te leveren.

Begin maart was het zover. Ik en de Ark van Noah schoven samen met K. aan boord van de HV 6411 van Transavia. De wasmachinedoos waarin de Ark geschuimd en al zat vastgeklonken, paste ternauwernood in de bagageruimte. Om zelfs het effect van eventuele luchtzakken in de kiem te smoren, werd de botendoos voorzichtig toegedekt met winterjassen. Dat gaf zo’n goed en verantwoordelijk gevoel dat de arkdoos gedurende het verblijf in Napels constant onder de dekens is gebleven. En uit het zicht. Pas op de dag van vertrek, bij het openen van het 18e eeuwse kabinet in hotel Decumani de Charme, kraakte de botendoos met de Ark ons ongemeen vrolijk toe om luttele uren later met ons terug te reizen naar Amsterdam. 

Op een vrijdag twee weken later ben ik opnieuw naar Napels afgereisd. Zonder noemenswaardige bagage maar met Noah en zijn schip. Toen ik ’s middags bij Bianca aankwam, moest ik me bedwingen om Noah en zijn beesten niet gezwind uit de doos omhoog te trekken.  ‘Nee, voor mij geen gebakken artisjokken’ bedankte ik Bianca geduldig om haar meteen af te stoppen met een  ‘wil-je-de-ark-niet-zien?”
Uiteindelijk hebben we de Ark een paar uur na de artisjokken netjes uitgepakt. Bianca helemaal gelukkig. Ze heeft Noah, alle beesten en ook de vissen die onderaan de ark bengelden vervolgens aan een grondige studie onderworpen. Na haar studie bleef het even stil. Een stilte die werd afgesloten met de memorabele woorden ‘Misschien was de kleinere versie leuker geweest.....nog wat artisjokken?" 

Napels in maart

Vorige vrijdag met K. naar Napels gevlogen. Met Alibus vanaf het vliegveld naar het centrum van de stad en meteen al bij Piazza Garibaldi uitgestapt omdat K. een blijkbaar niet te bedwingen behoefte had aan spaghetti alla vongole. Nu hou ik ook van een goed bord spaghetti alle vongole dus was het geen enkel probleem om met onze koffertjes door het chaotische verkeer op piazza garibaldi te steken.
De spaghetti was in al zijn eenvoud, sensationeel. Heerlijke olijfolie, zalige kleine tomaatjes en zeer fijn gesneden peterselie. 

Daarna met de bus naar hotel Napels tegenover de Universiteit Centraal op de Corso Umberto. Vanaf het dak op de 7e verdieping heb je een mooi uitzicht over de haven en stad alleen jammer dat de bar nog niet gereed is. Zal ongetwijfeld in de zomermaanden wel klaar zijn. Dan moet het wel lekker zijn om op het dak , ver boven het stadse lawaai, met een koel glas bier of witte wijn bij te komen terwijl je geniet van zonsondergang op zee. Hotel Naples is redelijk comfortabel. De kamers zijn bescheiden maar comfortabel.
Wel lekker centraal gelegen: op een steenworp afstand van haven, station en funicolare.
De man bij de receptie trok meteen een aantal stadsplattegrondjes tevoorschijn en legde ons enthousiast uit welke bezienswaardigheden er in het centrum waren. Omdat het onbeleefd zou zijn geweest hem te onderbreken, lieten we hem maar begaan. Op straat gingen we meteen naar links, richting Via Roma. De bezienswaardigheden lieten we links liggen.
 
Tegen alle verwachtingen in was het nog flink uitverkoop in Napels. Ik geloof dat K. uiteindelijk voor slechts een paar honderd euro een totaal nieuwe garderobe heeft gekocht. Ik zelf heb 'slechts' vier paar schoenen gekocht waarvan twee paar met hakken hoger dan 15 centimeter dus die zullen wel voor langere tijd in de kast blijven staan. Maar tja, het zijn wel erg 'schone' schoenen en voor 5 euro wordt het bijna nalatig ze niet te kopen. Toch?

Vrijdag en zaterdag regende het flink maar overal stonden ambulante parapluverkopers. Bij café Gambrinus stond een parapluverkoper afkomstig Sri Lanka voor de ingang van het café met een wagentje vol met paraplu's. Uiteindelijk maar een roze en oranje paraplu gekocht. Een leuk setje.

Ondanks de regen was het weer opnieuw feest in Napels. Wie we ook tegenkwamen, iedereen was vriendelijk en behulpzaam. Wat dat betreft kent de interactie in de openbare ruimte tussen toevallige passanten geen gêne of belemmeringen.
De stad maakte wel meer dan voorheen een verwaarloosde indruk. Veel vuilnis op straat heb ik niet gezien, althans niet in de proporties van een half jaar geleden,  Maar alle graffiti in het historisch centrum en ook daarbuiten, wekt de indruk van een verweesd cultureel en historisch patrimonium. En dat maakt toch wel verdrietig omdat het de stad geen recht doet.

Er waren meerdere culinaire hoogtepunten. Vrijdagavond hebben we in de Quartieri Spagnoli ergens in een achteraf steegje heerlijk gegeten: een zijstraat van de via Roma op 5 minuten lopen van café Gambrinus. 
Een kleine pizzeria annex trattoria die die avond vanwege de regen vooral veel afhaalbestellingen afhandelde. Elke 10 minuten kwam de pizzakoerier drijfnat een nieuwe bestelling halen. K. had paccheri con zucchini e cozze besteld (een brede lintpasta met courgette en mosselen). Ik ging voor de pizza margherita met een biertje.  De paccheri moeten heerlijk zijn geweest want de hele zaterdag kon hij over niets anders meer praten dan de paccheri. Hij wist van geen ophouden meer. Paccheri was alles wat d eklok sloeg. Het werd zelfs een obsessie want ging ook zaterdag en zondag voor de paccheri (die hij hardnekkig bleef uitspreken als 'pakeri', met de klemtoon op de ke in plaats van pàk-keri)). 

Maar zondagmiddag werd de obsessie met de paccheri vervangen door een sensationele melanzane alla parmigiana in een trattoria in Mergellina. De melanzane waren zò sensationeel lekker dat we ons bijna schuldig gingen voelen dat we ze gegeten hadden (een soort van oerzonde).  Niettemin hebben we daarna nog lang gefantaseerd over de mogelijke marktwaarde van deze melanzane in Amsterdam. Beiden waren we bereid er 50 euro voor neer te leggen. De prijs van een eenvoudig couvert plus - vooruit-  één glas witte wijn (meer wijn is niet nodig, de melanzane zijn al geestverruimend genoeg).
 
Zondag op maandagavond hebben we in het eerlijke hotel Decumani de Charme gelogeerd. Superhotel vlakbij piazza San Domenico Maggiore. Lees ook mijn aanbeveling in Tripadvisor.