Ark van Noah in Napels

Welke reis Noah ooit in zijn houten ark heeft afgelegd, is me niet bekend. Wel meen ik me te herinneren ooit een documentaire te hebben gezien waarin wrakhout op de top van een berg in Turkije aan de ark van Noah wordt toegeschreven. Hoe het ook zij, mijn Ark van Noah heeft ook flink van kilometers afgelegd, weliswaar in een vliegtuig, maar dat mag de pret niet drukken.

Bianca, mijn entrepreneurial vriendin uit Napels, raakte twee jaar geleden betoverd door een 30 centimeter hoge Ark van Noah van de Amerikaanse kunstenaar Jim Shore. Ze had de Ark in de reli winkel De Abdij in Amsterdam gezien en raakte niet meer uitgepraat over het fijne houtsnijwerk van de aan boord getogen eenden, koeien, varkens en - last but not least-de vrouw van Noah.

Afgelopen december vroeg Bianca of ik de Ark van Noah voor haar wilde kopen. De dierenboot werd voor me besteld en luttele weken later toog ik met een grote doos van de Nieuwezijds Voorburgwal naar de Bijlmer vastbesloten om de Ark bij het eerstvolgende bezoek aan Napels bij Bianca af te leveren.

Begin maart was het zover. Ik en de Ark van Noah schoven samen met K. aan boord van de HV 6411 van Transavia. De wasmachinedoos waarin de Ark geschuimd en al zat vastgeklonken, paste ternauwernood in de bagageruimte. Om zelfs het effect van eventuele luchtzakken in de kiem te smoren, werd de botendoos voorzichtig toegedekt met winterjassen. Dat gaf zo’n goed en verantwoordelijk gevoel dat de arkdoos gedurende het verblijf in Napels constant onder de dekens is gebleven. En uit het zicht. Pas op de dag van vertrek, bij het openen van het 18e eeuwse kabinet in hotel Decumani de Charme, kraakte de botendoos met de Ark ons ongemeen vrolijk toe om luttele uren later met ons terug te reizen naar Amsterdam. 

Op een vrijdag twee weken later ben ik opnieuw naar Napels afgereisd. Zonder noemenswaardige bagage maar met Noah en zijn schip. Toen ik ’s middags bij Bianca aankwam, moest ik me bedwingen om Noah en zijn beesten niet gezwind uit de doos omhoog te trekken.  ‘Nee, voor mij geen gebakken artisjokken’ bedankte ik Bianca geduldig om haar meteen af te stoppen met een  ‘wil-je-de-ark-niet-zien?”
Uiteindelijk hebben we de Ark een paar uur na de artisjokken netjes uitgepakt. Bianca helemaal gelukkig. Ze heeft Noah, alle beesten en ook de vissen die onderaan de ark bengelden vervolgens aan een grondige studie onderworpen. Na haar studie bleef het even stil. Een stilte die werd afgesloten met de memorabele woorden ‘Misschien was de kleinere versie leuker geweest.....nog wat artisjokken?"